بررسی هرمنوتیک به مثابه بستری برای پژوهش‌های تربیتی

در تاریخ فلسفة علم، در قرن بیستم، از چهار تحوّل مهم می­توان سخن گفت که هریک دربرگیرندة گفتمان خاصی در عرصة فلسفة علم هستند.گفتمان نخست، پوزیتیویسم و استقراگرایی؛ گفتمان دوم، ابطال‌گرایی کارل پوپر و قواعد ریاضی‌گونة لاکاتوش؛ گفتمان سوم، ساختارگرایی و نسبیت‌گرایی تامس کوهن و گفتمان چهارم، هرمنوتیک. هدف از مقاله حاضر بررسی تاریخچه و ریشه هرمنوتیک و استخراج آن در حوزة تعلیم و تربیت است. در واقع هدف از این پژوهش، بررسی هرمنوتیک به عنوانی گفتمانی است که تعلیم و تربیت را تحت تأثیر قرار داده است، با توجه به اینکه مباحث و مبانی هرمنوتیک در اشکال مختلف آن به مسئلة محوری فهم و تأویل  صورت تفکر آدمینظر دارد، یکی از ایده­های مهم در فرآیند تعلیم و تربیت می­باشد و دلالت­های آن در زمینة برنامه درسی، ارزشیابی و روش­شناسی فراوان است. برای تحقق این مهم و رسیدن به هدف این پژوهش از روش تحلیلی-استنباطی استفاده شده است. نتایج یافته­ها حاکی از آن است که هرمنوتیک متربی به­عنوان متن اصلی در تعلیم و تربیت قرار می­گیرد و در حوزة ارزشیابی معیارهایی را به­دست می­دهد که متربی به صورت چند بعدی و در بطن فعالیت­ها مورد ارزیابی قرار می­گیرد، در حوزة روش­شناسی هرمنوتیک روشی مناسب  و با سازوکارهای مختص به خود در پژوهش­های تربیتی می باشد.